Van ecoyogafarm naar barvrouw!

Woensdag 9 april vertrok ik ‘s morgens naar de ecoyogafarm. Na een busrit vanuit Cali, en een taxirit van 30 minuten kwam ik aan bij het vrijwilligersproject: een groot huis met een grote tuin, grenzend aan een rivier.

Ik werd naar mijn cabaña gebracht, die ik deelde met een ander meisje. De meeste vrijwilligers waren die dag naar de stad, dus hun ontmoette ik de volgende dag pas.

De volgende ochtend tijdens het ontbijt werden de taken verdeeld: werken in de tuin, lunch klaarmaken, bamboe verzamelen… Dit was het ochtendprogramma, in de middagen waren we vrij. Op vrijdagochtend stond er altijd een paar uur helpen op de lokale school op het programma.

Het voelde alsof we één grote familie waren die alles in en rondom het huis draaiende moest houden. Dat was niet wat ik me had voorgesteld bij het vrijwilligerswerk.

Ondanks dat iedereen heel aardig was, had ik vanaf het eerste moment dat ik aan kwam, het gevoel dat dit niet mijn ding was. Maar, ik wilde op z’n minst 24 uur blijven en het een kans geven.

Na een ochtendje harken in de tuin, dacht ik: nee, dit wil ik niet nog 4 weken doen. Na de lunch, heb ik mijn spullen gepakt en de taxi genomen naar het busstation. Het was even lastig om de knoop door te hakken, vooral omdat de andere vrijwilligers het heel erg naar hun zin hadden. Maar mijn gevoel zei heel duidelijk dat ik niet wilde blijven.

Na kort in de Lonely Planet te hebben gekeken, besloot ik naar Salento te gaan. En dat was een goede keuze! Salento is een dorpje in de koffieregio, middenin de bergen.

Aangekomen bij Hostel La Serrana (waar ik veel goede verhalen over gehoord had), bleken zij geen bedden vrij te hebben. Wel hadden ze een tent beschikbaar. Ik besloot in de tent te gaan slapen en de volgende dag te verhuizen naar een dorm. Maar, toen ik de tent en de plek zag, wilde ik niet eens meer naar de dorm! Ik kreeg een grote tent met een supermooi uitzicht over de bergen!

Ik had niet gedacht dat ik zo lang in Salento zou blijven, maar het was zo relaxt daar. In totaal ben ik 6 nachten gebleven. Boeken lezen in een hangmat, films kijken, een bezoekje aan de koffieplantage en een hike door de Cocora Vallei, waar de hoogste waspalmen ter wereld te zien zijn.

Ondanks dat het heel relaxt was in Salento, heb ik wel gedacht:  wat ga ik nu doen? Ik wilde juist graag even op één plek blijven. Dat ik was weggegaan bij het project voelde als een goede keuze, maar wat nu? Naar de jungle, werk zoeken in de koffieregio of terug naar de kust? Toen het de laatste dagen in Salento kouder werd en het steeds meer ging regenen, was mijn keuze snel gemaakt: ik wilde terug naar de kust!

Via Ron, een andere reiziger, kwam ik op het idee om The Dreamer hostel in Santa Marta te mailen om te horen of zij hulp nodig hadden. En, na 10 minuten was het geregeld! Ik had een baantje als barvrouw: 6 uur per dag, 6 dagen in de week werken in ruil voor een bed, lunch, diner en drankjes.

Ik boekte een vliegticket voor de 17e, 2 dagen later.

Maar voordat ik naar Santa Marta vloog, ben ik nog een dagje met Ron naar Santa Rosa geweest, dat vooral bekend is om de hotsprings.

Vlak voor we de bus uitstapten in Santa Rosa sprak een man ons aan. Hij wilde ons wel naar de hotsprings brengen. Toen ik vroeg hoeveel dat zou gaan kosten, zei hij 40.000 pesos, heen en terug inclusief wachttijd. Omdat wij nog geen idee hadden of dit een goede prijs was, namen we zijn kaartje aan en zeiden we dat we hem zouden bellen als we met hem naar de hotsprings wilden gaan.

Eenmaal aangekomen in hostel bleek 40.000 pesos een goede deal te zijn. Normaal vraagt een taxichauffeur 70.000 pesos. De mensen in het hostel wilden ook een deal met hem sluiten voor andere gasten.

Alles was dus geregeld! Na driekwartier rijden over een hobbelige zandweg, waren we bij de hotsprings. Zo, zei de taxichauffeur: Jullie moeten me nu 40.000 betalen en dan op de terugweg 50.000 (10.000 wachttijd). Dat hadden we niet afgesproken?! Hij beweerde van wel. Nadat ik het hostel had gebeld en zij er ook zeker van waren dat we 40.000 in totaal hadden afgesproken, besloten we de taxichauffeur 40.000 te geven en hem daarna te laten gaan. Maar, toen ie wegreed, dachten we…shit, hoe gaan we straks terug bij het hostel komen?!

De hele middag lagen we in de warme baden en de sauna’s. Omdat het Semana Santa (Pasen) was, waren er heel veel locals, die allemaal een praatje met ons wilden maken! (Jongetje van 14: Hoe komt het toch dat alle toeristen blauwe ogen hebben?)

Rond 17.00 uur ging er een busje terug naar het centrum. Perfect, dachten we! Maar, je kon alleen gebruik maken van die bus als je er ook mee was heen gekomen. Dat waren wij niet, maar we dachten, we doen net of we van niks weten! Een paar minuten nadat we in de bus zaten, kwamen er mensen binnen die geen plek hadden om te zitten.. De buschauffeur liep door de bus en pikte ons er meteen uit. Jullie zaten niet in deze bus op de heenweg! Haha, helaas! Wat nu? We maakten een bordje met ‘Santa Rosa’ en liepen daarmee over de parkeerplaats! En gelukkig, na 10 minuten was er een familie die ons graag wilde terugbrengen naar ons hostel!

Na dat dagje hotsprings, een pizza en een flesje wijn, ging ik vroeg mijn bed in.

Net voordat we de volgende dag in de bus wilde stappen naar Pereira (van waar ik naar Santa Marta zou vliegen) riep een Colombiaans stelletje vanuit hun auto of ze ons alsjeblieft een lift mochten geven, want dat zou een enorme eer voor ze zijn! Daar zeiden wij geen nee tegen. Ron werd afgezet bij het busstation en ik werd naar het vliegveld gebracht. Superleuk, al die aardige locals!!

En nu, sinds 5 dagen werk ik achter de bar in het hostel. Mijn collega’s uit Engeland (Jen & Owen) waar ik de afgelopen dagen mee heb gewerkt, gaan vandaag naar huis. Sinds gisteren heb ik een nieuwe collega, Nicolas uit Argentinië.

Ik heb nog nooit achter de bar gewerkt, maar Jen heeft me alles supergoed uitgelegd en tot nu toe heb ik alleen nog maar complimenten gekregen over de gemaakte cocktails! J

Elke dag is het happy hour van 18.00-20.00 uur (2 cocktails voor 10.000 = € 3,50) dus dan is het vaak even heel druk, maar de uren daarna, tot 0.00 uur is het goed te doen!

Ik heb al een vliegticket gekocht naar Leticia, de jungle van Colombia (helemaal in het zuiden)!! 10 mei vlieg ik en tot die tijd blijf ik nog even werken als barvrouw!